κ ένιωσε ασφάλεια στα χαμηλά

Λύγισε..γονάτισε κι έμεινε εκεί,στο πάτωμα να αποζητάει κομμάτια δικά της.
Δυό δάκρυα,ένιωσε να βιάζουν τα κόκκινα απ'την αυπνία ματια της.Δυό δάκρυα οργής;πόνου;ίσως απογοήτευσης.
Κύλισαν αργά κ σταμάτησαν όταν συνάντησαν τη μοκέτα του δωματίου της βρέχοντάς την.Κοιτούσε εκστατικά τη βρεγμένη μοκέτα.
Ένας λιγμός βγήκε απ'το μισάνοιχτο στόμα της.Θυμήθηκε μια υπόσχεση που 'χε δώσει στον εαυτό της,να μην κλάψει ποτέ,ποτέ ξανά.
Προδώθηκε,λοιπόν,απ'τον ίδιο της τον εαυτό.Πόσο λιγο τον ήξερε.Δικιολόγησε εκείνη τη στιγμή όλους εκείνους που την έχουν προδώσει.
Γιατί στ'αλήθεια δεν έφταιγαν εκείνοι,αλλά αυτή,που δεν κατάφερε να τους γνωρίσει.
Στάθηκε ακίνητη για λίγη ώρα.Το λιγοστό φως ενός κεριού φώτισε το πρόσωπό της.Μια έκφραση ευτυχίας αχνοφάνηκε να παίρνει.
Ήταν καθισμένη στο πάτωμα.Την συνεπήρε μια γαλήνη.Βρισκόταν τόσο κοντά στη γη κι ένιωσε την ασφάλεια της.Ήταν χάμω,δεν υπήρχε ο κίνδυνος της πτώσης.
Ήταν ωραία η θέα των πραγμάτων γύρω της.Το κάθε τι ασήμαντο και μικρό,της φάνηκε τόσο μεγάλο και σημαντικό.Έκλεισε τα μάτια κ κράτησε αυτήν την εικόνα.
Κι αισθάνθηκε πλούσια-πόσο πλούσια!- μ'όλα αυτά τα μεγάλα γύρω της.
Σηκώθηκε κι έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό της,να επιλέγει πάντα την ασφάλεια του εδάφους.Ευχή της,να μην βρεθεί ξανά προδωμένη.

φέικ

"Παίζει περίεργα παιχνίδια το μυαλό.",της είπε μια φίλη της καθώς πίνανε το 3ο ποτό.Δε μίλησε.Ήταν το συμπέρασμα από μια αρκετής ώρας συζήτηση.Πήγε κάτι να σχολιάσει,όμως σώπασε.Ύστερα,αναφώνησε ενθουσιασμένη:"θα το βάλω status στο fb!!".Και η συζήτηση συνεχίστηκε βασισμένη στο αναφωνητό.
Γύρισε σπίτι και βιαστικά άνοιξε τη σελίδα του fb.Κοιτούσε αδηφάγα δημοσίευσεις φίλων για να κατορθώσει να θρέψει το κοινώνικο της ενδιαφέρον που το φυσικό επακόλουθο ήταν να γινει κοινωνικός σχολιασμός.Αφού αρκέστηκε σ'αυτά που ανακάλυψε,πήγε στο profil της να αλλάξει το status της.Ήταν μεγάλη η ικανοποίησή της όταν είδε δυο-τρία like στην δημοσίευσή της.
Ξάπλωσε.Όλη η συζήτηση με τη φίλη της ήρθε με μιας στο νου της κ μόνο τότε κατάλαβε το νόημα του συμπεράσματος.Για άλλη μια φορά κατάλαβε ότι το μυαλό της παίζει πολλά παιχνίδια.Θυμήθηκε μια κοπέλα,που την κατέκρινε για μια παρόμοια συμπεριφορά.Συνειδητοποίησε,τότε,για άλλη μια φορά πόσο δήθεν και ψεύτικη είναι και πόσο βαριέται να γράψει εδώ όλα τ'άλλα που πέρασαν απ'το μυαλό της εκείνο το βράδυ.Αυτά.

τς..παγωμάρα.

Πέρασε η ώρα.Έριξε ολοσκότεινο κ παγωμένο το πέπλο της η χειμωνιάτικη νυχτιά πανω απ'τις σκεπές των πολυκατοικιών.Άδεια η πόλη.Ή μάλλον,άδεια,νομίζει,οτι είναι η πόλη.Χαμένη στις σκέψεις της-πόσο ανούσιες σκέψεις!-θαρρεί οτι βυθίζεται σε μια κατάνυξη που θα τη φέρει αντιμέτωπη με τον εαυτό της.Προσπαθεί,όμως ο εαυτός της δεν της κάνει τη χάρη.Την έχει καταβρεί να κρύβεται τα τελευταία χρόνια,πίσω από χαζές κ ανόητες σκέψεις κ πράξεις.
Στιχάκια από τραγούδια πέτρες πετούν στο τζάμι της σιγής.Άνοιξε το αγαπημένο της playlist κ ακούει με προσήλωση,μήπως καταφέρει να νιώσει εκείνα τα σκιρτήματα που ένιωθε όταν ήταν "παιδί".Ματαίως όμως.Για άλλη μια νύχτα,συνειδητοποιεί πως έχει αρχίζει να αλλάζει.Έτσι απογοητεύεται.Κλείνει το winamp,οι ήχοι χάνονται απ'το δωμάτιο της,σβήνει τα φώτα,γέρνει στο μαξιλάρι και αποκοιμιέται....