Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Το καινούργιο άλμπουμ των εξπλόζιονς ιν δε σκάι βγήκε σήμερα!
http://www.explosionsinthesky.com/home.php

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

μικρά μικρά φωτόνια.

Μεταξύ ύπνου κ ξύπνιου.Κάπου εκεί στο ενδιάμεσο διάστημα σαν κάτι να φάνηκε μπροστά της.Προσπάθησε επανειλημμένα να καταλάβει αλλά δν της ήταν γνώριμη η φιγούρα.Δεν ήθελε να σηκωθεί απ'το κρεβάτι.Κ έμεινε εκεί ασάλευτη.Κοιτούσε τη φιγούρα κ αναρωτιόταν κ έπειτα ξανάκλεινε τα μάτια και τα ξανάνοιγε κ το ίδιο πάλι.Σε λίγο η φιγούρα την πλησίασε.Άγγιξε απαλά τα καλοσχηματισμένα ζυγωματικά της κ κύλισε προς τα μάτια της,τα χείλη,το μέτωπο.Μια ζεστασιά διαχύθηκε σ'όλο της το πρόσωπο,ζεστασιά που πήρε να δυναμώνει.Ανοιξε τα μάτια της κ το φως τα έλουσε μ'όλη του τη δύναμη κ πήρε βαθιά ανάσα γιατί δε μπορούσε να αντέξει τέτοια χαρά,τέτοιο σκίρτημα,τέτοιο φως.
Κ είναι τόσο άγνωστη η φιγούρα των λιαχτίδων στα γιάννενα κ είναι τόση η ευτυχία όταν έρχονται κ την ξυπνάνε.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

συνέχιζε ν'ακούγεται ο σκοπός


Τρέχουν όλα γύρω.Τρέχουν όλα αντίθετα με σένα.Κ όσο πιο μακριά σου είναι τόσο πιο αργά πηγαίνουν.Σχεδόν ακίνητα τα βλέπεις να 'ναι.λουσμένα είναι όμως όλα στο φως.μέσα απο δυο τζάμια-ένα για κάθε σου μάτι- αγναντεύεις.μα μισοκλείνουνε τα κοκκινα απ'την αγρύπνια μάτια.δε θες να σε προδώσουν,παλεύεις να μείνουν ανοιχτά,δε θες να αφήσεις να χαθούν τόσες εικόνες,η ομορφιά..
κ χάθηκες στου ορίζοντα το πλάτος μαγεμένη.Μα μονομιάς σπάζουν τα τζάμια,κομμάτια θρίψαλα παντού.πήγες να τα μαζεψεις μα εκέινα ξεπήδησαν γοργά κ έγιναν νότες ψηλές κ χαμηλές που πήραν να λυκνίζονται πέρα-δώθε στα όρια ενός εφτάγραμμου-είχε θαρρώ χρώματα πολλά- που έμοιαζε ν'αγγίζει την άκρη τ'ουρανού.Σηκώθηκες εκστατική κ κοίταξες το εφτάγραμμο να ξεδιπλώνται μπροστά σου.με δισταγμό περπάτησες στις πρώτες νότες πάνω μα ύστερα ξεθάρρεψες κ άρχισες να τρέχεις συνεπαρμένη απ'τον σκοπό που έφτανε στ'αυτιά σου.λαχταρούσες να φτάσεις εκεί που όλα φαίνονταν ν'αργοπορούν ή κ ακίνητα να στέκουν,λαχτάρα είχες να δεις τα μυστικά εκείνα μέρη.περπάτησες πάνω από ένα πελώριο λιβάδι κ έφτασες ανυπόμονη εκεί.κ ήταν εκεί όλα υπέροχα.ένα αεράκι φυσούσε δροσερό κ χάιδευε τις άκρες των μαλλιών σου,ο ήλιος έδυε κ άπλωνε την πορφύρα του στον καθαρό ουρανό.κ ήταν εκεί ένα υφαίστειο μικρό που ανεδυε καπνούς μ' αρώματα που 'ταν διαλεχτά,που τρύπωναν στη μυτη σου κ ένιωθες να εφραίνεσαι στις ονειρικές χρειές τους.κ πίσω απ'το μικρό υφαίστειο ήταν εκεί κρυμμένη μια λίμνη που τα νερά της είχαν μπλε χρωμα βαθύ,κ ήταν ήρεμη γαληνεμένη τόσο που σαν να πρόσταζε κ αυτά τα ίδια σου μάτια να ηρεμίσουν,να γαληνέψουν.κ ο σκοπός συνέχιζε να παίζει κ πάνω στις νότες του μελοποιούσες την κάθε σκέψη που κανες για όλα εκείνα γύρω.κ ένιωθες ήρεμη,γαλήνια κ ήθελες εκεί για πάντοτε να μείνεις.μετά από δυο όμως στιγμές άνοιξες τα μάτια σου αλαφιασμένη κ είδες σκοτάδι γύρω σου.έβγαλες του ήλιου τα γυαλιά απο τα μάτια σου μπροστά κ κατάλαβες πως το λεωφορείο είχε φτάσει πια στη σαλονίκη.κατέβηκες,περπάτησες κ γίναν όλα πάλι φωτεινά.μόνο που το φως δν ήταν εκείνο που γέμιζε βαθυκόκκινες αποχρώσεις τον ορίζοντα,μόνο που το αγεράκι δεν ήρθε να σου χαιδέψει τα μαλλιά,μόνο που δν σκορπιζόταν γύρω αρώματα ευωδιαστά,μόνο που λιμνούλα δν υπήρχε πια,παντού τσιμέντο,μα ο σκοπός ήταν ο ίδιος κ όλα ν'αγγίζουν τα κανε την ευτυχία του ονείρου.
προχώρησες κ μπήκες στο αστικό.τα γυαλιά σου τα είχες φορεμένα.μα είχε αρχίσει να ξεφτύζει το ονειρώδες εκείνο μέρος μες στο νου σου,μαζί του κ η ευτυχία.κ εκεί που ανακάλυπτες καινουργιες παραστάσεις,έπεσε το βλέμμα σου πάνω σε έναν κουρελιάρη.κρατούσε σφιχτά ενα τσιγάρο στα δυο του δάχτυλα πανέτοιμος να το διεκδικήσει μέχρι θανάτου.ήταν σκυφτός κ σκεφτικός,δν έβλεπες τα μάτια του μα ήσουν σίγουρη ότι υγρά ήταν κ κόκκινα.ένιωσες πόνο να ανβλύζει ο γεράκος.κ στον σκοπό που συνέχιζε να κατακλύζει με τους ήχους του τ'αυτιά σου μελοποιούσες τωρα σκέψεις που στην αλήθεια πια βασίζονταν,στην σκληρότητα,την ματαιοδοξία της ανθρώπινης φύσης που αγκαλιάζει κοινωνίες αιώνες τώρα κ πλέκει με τέχνη περισσή τον πόνο κ τη θλίψη.κ εκείνα τα γαλήνεμενα κ ήρεμα σου μάτια γίνανε κοκκινα κ αυτά κ υγρα.κ ο σκοπός συνέχιζε να παίζει,μόνο που τώρα σκέψεις ανάμεικτες σ'αυτόν μελοποιούσες.σκέψεις που σ'έκαναν να σφραγίσεις την ουτοπία στο μυαλό σουσυγκρίνοντας την με την οδυνηρή αλήθεια,να παλέψεις,όπως ο γερος θα παλευε για το μόνο του τσιγάρο,να κάνεις την ουτοπία χειροπιαστή,πραγματική κ μόνιμη.
κοίταξες έξω κ είχες φτάσει στην καμάρα.σηκώθηκες,κατέβηκες κ άρχισες ν'ανηφορίζεις.κ ο σκοπός συνέχισε να παίζει...

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

άνθρωποι,μικροί,καημένοι.

για ποιον ηλίθιο λόγο η ζωή των ανθρώπων να διαδραματίζεται με πρωταγωνιστή τον "έρωτα" και όχι τον ίδιο τον άνθρωπο;κάθονται και αναλύουν και επεξεργάζονται,κάνουν υπολογισμούς,ολόκληρα βιβλία,blogs,μέχρι και εγκυκλοπαίδειες έχουν αφιερώσει στο όνομά του.γτ όλα αυτά μόνο για ένα απ'τα πολλά συναισθήματα του ανθρώπου;υπάρχουν τόσα συναισθήματα που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον άνθρωπο και μάλιστα πιο ευγενικά,όμορφα και εκλεπτυσμένα απ'τον "έρωτα".και έρωτας σε εισαγωγικά,γτ αυτό που πλασάρεται σήμερα ως έρωτας είναι το πλέον εγωιστικό συναίσθημα κ ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον ειλικρινή και ανιδιοτελή έρωτα. γτ να μην εστιάζουν οι άνθρωποι στον άνθρωπο ως σύνολο,αλλά να τον διασπούν σε συναισθήματα; πανανθρώπινο συναίσθημα τον λένε,κινητήριο δύναμη της ανθρωπότητας τον είπαν κάποιοι άλλοι.ίσως ισχύει.σε καμία περίπτωση όμως δεν ισχύει για τους καθημερινούς "ερωτάκους" που πιστεύουν πολλοί ότι ζουν και με ευκολία αυτοαποκαλούνται ερωτευμένοι.προφανώς και δεν είναι κινητήριος δύναμη για την ανθρωπότητα ο "έρωτας" για τον κούκλο γκόμενο σου.γιατί όμως;γιατί να εξυμνείται τόσο πολύ αυτό το κάλπικο συναίσθημα,που τώρα είναι υπαρκτό στο μυαλό σου ενώ μετά από λίγο δε θα το θυμάσαι καν,άρα πώς να υπάρξει για σένα κάτι τόσο εφήμερο ώθηση για δημιουργία; ο έρωτας που ένιωσαν κάποιοι άνθρωποι για την τέχνη,την επιστήμη,τη φύση,μα πάνω απ'όλα για τον ίδιο τον άνθρωπο ως ύπαρξη,ήταν το εφαλτήριο της εξέλιξης της ανθρωπότητας.ήταν λίγοι ανά τους αιώνες εκείνοι,αρκετοί όμως για να κινούν τα νήματα της δημιουργίας. θα ήταν τραγελαφικό αν εξαιρούσα τον εαυτό μου απ'τους "ερωτευμένους",σχεδόν ακατόρθωτη η άρνηση της εγωιστικής μου φύσης.αν δε βαριέσαι,λοιπόν,άλλαξε όλους τους γ' σε α' πληθυντικούς. άνθρωποι με μικρότητες,αδύναμοι.ίσως να μην καταφέρουμε να ζήσουμε ποτέ τον έρωτα,όμως αξίζει;αξίζει να σπαταλήσουμε τη μια και μοναδική μας ζωή στους "έρωτες";

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

από νόημα,πώς πάμε;

Γύρω της πολλά κ πολλοί.Όμως νιώθει...τίποτα.
είναι σαν να λείπει ένα πρίσμα απ'τη ζωή της,ένα πρίσμα που θα την κάνει να ανγνωρίζει ο,τιδήποτε της προσφέρεται,
ο,τιδήποτε δικό της , ο,τιδήποτε την κάνει να ζει καλά.Γιατί ποιο το νόημα της ζωής;Θηρευτής της χαράς είναι ο άνθρωπος,
αδηφάγος για κάθε τι που θα του χαρίσει ευτυχία.
χαύνα τα μάτια..κάθε βράδυ κοιτάει στον καθρέφτη κ βλέπει μια μορφή,τόσο άγνωστη και ξένη.Έχει μάθει τώρα πια..
κουνάει η μορφή τα χείλη ρυθμικά και λέει με θράσσος λόγια που 'μαθε από τον θείο Σωκράτη."Καληνύχτα μαλάκα,η ζωή έχει πλάκα."
βουίζει στ'αυτιά της συνεχώς κ αναρωτιέται"μήπως πρέπει κάποτε να δώσω τα δίκια στην άγνωστη μορφή;"
κι όμως...έ χ ε ι ν ό η μ α η ζ ω ή ;;;

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

κ ένιωσε ασφάλεια στα χαμηλά


Λύγισε..γονάτισε κι έμεινε εκεί,στο πάτωμα να αποζητάει κομμάτια δικά της.
Δυό δάκρυα,ένιωσε να βιάζουν τα κόκκινα απ'την αυπνία ματια της.Δυό δάκρυα οργής;πόνου;ίσως απογοήτευσης.
Κύλισαν αργά κ σταμάτησαν όταν συνάντησαν τη μοκέτα του δωματίου της βρέχοντάς την.Κοιτούσε εκστατικά τη βρεγμένη μοκέτα.
Ένας λιγμός βγήκε απ'το μισάνοιχτο στόμα της.Θυμήθηκε μια υπόσχεση που 'χε δώσει στον εαυτό της,να μην κλάψει ποτέ,ποτέ ξανά.
Προδώθηκε,λοιπόν,απ'τον ίδιο της τον εαυτό.Πόσο λιγο τον ήξερε.Δικιολόγησε εκείνη τη στιγμή όλους εκείνους που την έχουν προδώσει.
Γιατί στ'αλήθεια δεν έφταιγαν εκείνοι,αλλά αυτή,που δεν κατάφερε να τους γνωρίσει.
Στάθηκε ακίνητη για λίγη ώρα.Το λιγοστό φως ενός κεριού φώτισε το πρόσωπό της.Μια έκφραση ευτυχίας αχνοφάνηκε να παίρνει.
Ήταν καθισμένη στο πάτωμα.Την συνεπήρε μια γαλήνη.Βρισκόταν τόσο κοντά στη γη κι ένιωσε την ασφάλεια της.Ήταν χάμω,δεν υπήρχε ο κίνδυνος της πτώσης.
Ήταν ωραία η θέα των πραγμάτων γύρω της.Το κάθε τι ασήμαντο και μικρό,της φάνηκε τόσο μεγάλο και σημαντικό.Έκλεισε τα μάτια κ κράτησε αυτήν την εικόνα.
Κι αισθάνθηκε πλούσια-πόσο πλούσια!- μ'όλα αυτά τα μεγάλα γύρω της.
Σηκώθηκε κι έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό της,να επιλέγει πάντα την ασφάλεια του εδάφους.Ευχή της,να μην βρεθεί ξανά προδωμένη.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

φέικ

"Παίζει περίεργα παιχνίδια το μυαλό.",της είπε μια φίλη της καθώς πίνανε το 3ο ποτό.Δε μίλησε.Ήταν το συμπέρασμα από μια αρκετής ώρας συζήτηση.Πήγε κάτι να σχολιάσει,όμως σώπασε.Ύστερα,αναφώνησε ενθουσιασμένη:"θα το βάλω status στο fb!!".Και η συζήτηση συνεχίστηκε βασισμένη στο αναφωνητό.
Γύρισε σπίτι και βιαστικά άνοιξε τη σελίδα του fb.Κοιτούσε αδηφάγα δημοσίευσεις φίλων για να κατορθώσει να θρέψει το κοινώνικο της ενδιαφέρον που το φυσικό επακόλουθο ήταν να γινει κοινωνικός σχολιασμός.Αφού αρκέστηκε σ'αυτά που ανακάλυψε,πήγε στο profil της να αλλάξει το status της.Ήταν μεγάλη η ικανοποίησή της όταν είδε δυο-τρία like στην δημοσίευσή της.
Ξάπλωσε.Όλη η συζήτηση με τη φίλη της ήρθε με μιας στο νου της κ μόνο τότε κατάλαβε το νόημα του συμπεράσματος.Για άλλη μια φορά κατάλαβε ότι το μυαλό της παίζει πολλά παιχνίδια.Θυμήθηκε μια κοπέλα,που την κατέκρινε για μια παρόμοια συμπεριφορά.Συνειδητοποίησε,τότε,για άλλη μια φορά πόσο δήθεν και ψεύτικη είναι και πόσο βαριέται να γράψει εδώ όλα τ'άλλα που πέρασαν απ'το μυαλό της εκείνο το βράδυ.Αυτά.