κ ένιωσε ασφάλεια στα χαμηλά

Λύγισε..γονάτισε κι έμεινε εκεί,στο πάτωμα να αποζητάει κομμάτια δικά της.
Δυό δάκρυα,ένιωσε να βιάζουν τα κόκκινα απ'την αυπνία ματια της.Δυό δάκρυα οργής;πόνου;ίσως απογοήτευσης.
Κύλισαν αργά κ σταμάτησαν όταν συνάντησαν τη μοκέτα του δωματίου της βρέχοντάς την.Κοιτούσε εκστατικά τη βρεγμένη μοκέτα.
Ένας λιγμός βγήκε απ'το μισάνοιχτο στόμα της.Θυμήθηκε μια υπόσχεση που 'χε δώσει στον εαυτό της,να μην κλάψει ποτέ,ποτέ ξανά.
Προδώθηκε,λοιπόν,απ'τον ίδιο της τον εαυτό.Πόσο λιγο τον ήξερε.Δικιολόγησε εκείνη τη στιγμή όλους εκείνους που την έχουν προδώσει.
Γιατί στ'αλήθεια δεν έφταιγαν εκείνοι,αλλά αυτή,που δεν κατάφερε να τους γνωρίσει.
Στάθηκε ακίνητη για λίγη ώρα.Το λιγοστό φως ενός κεριού φώτισε το πρόσωπό της.Μια έκφραση ευτυχίας αχνοφάνηκε να παίρνει.
Ήταν καθισμένη στο πάτωμα.Την συνεπήρε μια γαλήνη.Βρισκόταν τόσο κοντά στη γη κι ένιωσε την ασφάλεια της.Ήταν χάμω,δεν υπήρχε ο κίνδυνος της πτώσης.
Ήταν ωραία η θέα των πραγμάτων γύρω της.Το κάθε τι ασήμαντο και μικρό,της φάνηκε τόσο μεγάλο και σημαντικό.Έκλεισε τα μάτια κ κράτησε αυτήν την εικόνα.
Κι αισθάνθηκε πλούσια-πόσο πλούσια!- μ'όλα αυτά τα μεγάλα γύρω της.
Σηκώθηκε κι έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό της,να επιλέγει πάντα την ασφάλεια του εδάφους.Ευχή της,να μην βρεθεί ξανά προδωμένη.